Od l stycznia 1951 roku stała się ona samodzielnym zakładem przemysłowym z jednoczesną zmianą nazwy na „Niedomickie Zakłady Celulozy w Niedomicach".Państwo wydatkowało na odbudowę zakładu w latach 1945—1950 kwotę 406 min złotych. Uruchamiając produkcję załoga zakładów zaczęła spłacać dług zaciągnięty wobec gospodarki narodowej i partycypować w wypracowywaniu środków na dalszą rozbudowę zakładów, Za osiągnięcia produkcyjne i całokształt pracy, w roku 1952 załoga uzyskała pierwsze miejsce we współzawodnictwie pracy, przyznane przez Centralny Zarząd Przemysłu Papierniczego i równocześnie Sztandar Przechodni CRZZ. Zanim jeszcze uruchomiony został pierwszy ciąg produkcyjny, opracowywano już iplany i podejmowano decyzje w sprawie dalszej rozbudowy zakładu. 5 sierpnia 1949 roku został zatwierdzony wstępny projekt rozbudowy, uzyskując 5 grudnia 1950 roku akceptację Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Tym samym dalsze inwestycje w Niedomicach zostały włączone do 6-letniego planu rozwoju gospodarczego Polski. Pierwotny plan zakładał zakończenie drugiej fazy rozbudowy NZC w 1954 roku, jednakże ze względu na szybko rosnące zapotrzebowanie na celulozę, Prezydium Rządu uchwałą z dnia 22 marca 1952 roku postanowiło przyspieszyć ten termin tak, by drugi ciąg produkcyjny został uruchomiony już l lipca 1953 roku. Siedem zainteresowanych ministerstw i PKPG zostały zobowiązane do ,,pierwszoplanowego traktowania dostaw i usług związanych z realizacją tak ważnej dla gospodarki narodowej inwestycji w Niedomicach". Ogólne trudności, które wystąpiły w toku realizacji planu 6-letniego, spowodowały jednak, że mimo wielomilionowych sum wydatkowanych przez Państwo, pełne uruchomienie drugiego ciągu produkcyjnego nastąpiło dopiero w 1955 roku. Zakończenie drugiej fazy rozbudowy NZC wprowadziło w życie zakładu i załogi poczucie stabilizacji. Dalsze inwestycje nie wywoływały już takich napięć, jak w latach poprzednich. Obok nowych inwestycji prowadzona była modernizacja ciągów istniejących.W latach 1956—1958 przeprowadzono mechanizację prac transportowych. Zmechanizowano wyładunek węgla, uruchomiono linie transportu węgla do kotłowni, a do wywozu żużla w miejsce koni wprowadzono lokomotywę spalinową. Zmechanizowano również odwożenie bel celulozy. W tym czasie w celu poprawy warunków pracy dokonano zmiany systemu wytwarzania SO2. Zamiast szkodliwego dla zdrowia pirytu wprowadzono zużywanie siarki stałej, a następnie płynnej.Ważną inwestycją był oddany do produkcji 18 grudnia 1960 roku nowy wydział produkcji spirytusu posiarczynowego o zdolności produkcyjnej około 4 min litrów rocznie. Koszt tej nowej inwestycji wyniósł 31 min złotych. Uruchomienie produkcji spirytusu posiada dwojakie znaczenie. Z jednej strony wpływa na zmniejszenie agresywności ścieków, które były wypuszczane do kanału, a z drugiej — przynosi gospodarce narodowej cenny produkt. Uruchomienie spirytusowni odbyło się bardzo uroczyście, z udziałem Ministra LiPD Jana Dąb-Kocioła, przedstawicieli władz wojewódzkich, powiatowych i Zjednoczenia. 30 sierpnia 1963 roku został oddany do produkcji nakładem 100 min zł nowy wydział, zatrudniający ponad 200 pracowników — głównie kobiet. Jest to wydział produkcji waty celulozowej oraz jej przetworów jak: arkusze, zwoiki, chusteczki, podpinki i serwetki. NZC stały się w ten sposób jedynym zakładem w Polsce, który pojął się produkcji serwetek i chusteczek jednorazowego użytku. Maszyna do produkcji waty została zakupiona w Anglii, a automaty do produkcji chusteczek, serwetek i podpinek sprowadzono z RFN. Kolejna inwestycja zrealizowana w latach 1966—1968 nakładem 90 min złotych, to wydział produkcji drożdży paszowych o zdolności produkcyjnej 2,8 tyś. t rocznie. Jest to najbardziej zautomatyzowany wydział w zakładach, a jego urządzenia zostały sprowadzone z RFN i z Danii. Wydział ten produkuje domieszkę do pasz treściwych i równocześnie znacznie obniża zanieczyszczenie ścieków.Również w 1968 r. został oddany do eksploatacji nowoczesny oddział, mycie masy celulozowej. Stare, wysłużone dyfuzory zostały zastąpione nowoczesnymi filtrami myjącymi. Koszt inwestycji wyniósł ponad 33 min zł. W latach 70-tych prowadzone są kolejne prace modernizacyjne. Główny wysiłek skierowany został na inwestycje o charakterze socjalnym. Po pełnym uruchomieniu II ciągu produkcyjnego w 1955 r. NZC wyprodukowały 38 874 tony celulozy, przekraczając roczny plan o 1,2%. Podobnie było w roku następnym, w którym plan został przekroczony o 3,7%, a produkcja celulozy wyniosła 41 202 tony. Od tego czasu plany produkcyjne NZC są przez załogę systematycznie przekraczane.Najwyższy poziom produkcja celulozy osiągnęła w roku 1971 i wynosiła 55 777 t. Od 1972 r. nastąpiła częściowo zmiana profilu produkcji, wynikająca z pogarszającej się jakością wody i surowców. Zmusiło to Zakład do ograniczenia produkcji celulozy wiskozowej i wprowadzenia w to miejsce celulozy bielonej papierniczej. W 1977 r., przy współudziale Instytutu Nawozów Sztucznych w Puławach, opracowano metodę produkcji mikronawozów dla potrzeb warzywnictwa i ogrodnictwa.W tym samym roku wybudowana została wyparka, służąca do zagęszczania ługu posiarczynowego. Otrzymany z niej ług zagęszczony używany jest w hutnictwie miedziowym. Uzyskano też dalsze zmniejszenie zanieczyszczeń ścieków.
Facebook 
Youtube 
Forum 
