Niedomice powstały najprawdopodobniej przed rokiem 1385 roku (IV w.), ale pierwsza zapiska pochodzi dopiero z 1415 roku (Niedomicze). Niedomice leżały na dobrach szlacheckich, w XV i XVI w. były własnością Marszowskich herbu Półkozic (w XV w. Niedomice należały do parafii Jurków i były własnością Stanisława Marszowskiego). Od 1519 roku (XVI w.) roku należały do Jakubowskich, a w 1581 roku (XVI w.) były własnością Jana Wilama z Przeuszyna. XVI w. Hetman Jan Tarnowski utworzył tzw. państwo (hrabstwo) tarnowskie, które po jego śmierci w 1592 roku (XVI w.) zostało podzielone. W XVIII w. należały do Adama Potockiego podkomorzego różańskiego. Scalenia ziemi tarnowskiej dokonał dopiero w 1742 roku Paweł Karol Sanguszko, w ten sposób Niedomice znalazły się w posiadaniu książąt Sanguszków. Od roku 1845 (XIX w.) Niedomice były własnością Władysława Sanguszki.
Na początku XVI wieku przez Niedomice prowadził szlak z Tarnowa przez Żabno do Opatowca (tzw. trakt śląski). Prawdopodobnie od XV-XVI w. istniał przewóz na Dunajcu łączący Niedomice z Glowem. Nad bezpieczeństwem tego przewozu czuwał zamek w Niedomicach wzmiankowany w 1536 roku (XVI w.).
Trzydziestego pierwszego lipca 1772 roku (XVIII w.) wojska austriackie wkroczyły do Tarnowa. 11 września 1772 roku ogłoszono uniwersał rozbiorowy Marii Teresy - Niedomice znalazły się w zaborze austriackim. W 1912 roku założono w Niedomicach szkołę ludową, która występuje w statystykach z lat 1889 - 1914 jako jednoklasowa.
Jedenastego listopada 1914 roku do Niedomic wkroczyli Rosjanie. Na kwatery przeznaczono budynki mieszkalne i szkołę. Niedomice i inne miejscowości leżące na wschodnim brzegu Dunajca narażone były na artyleryjski ostrzał Austriaków i Niemców. W wyniku działań wojennych zniszczeniu uległo wiele budynków. Przysiółek Gródek został całkowicie zniszczony. Spadające pociski zabijały lub raniły wielu mieszkańców wioski. Działaniom militarnym towarzyszyła epidemia ospy, która pochłonęła wiele ofiar. Kilkumiesięczne walki pozycyjne pozostawiły po sobie tragiczne skutki: pola pokryte okopami i wybuchami. Po ustąpieniu wojsk mieszkańcy przystąpili do usuwania zniszczeń. Znacznej pomocy udzielił im Biskupi Komitet Pomocy. W efekcie półtorarocznej działalności udało się odbudować Niedomice ze zniszczeń wojennych.
Na przełomie XIX i XX wieku i całym okresie międzywojennym region Niedomic należał do terenów, na których szczególnie ostro zarysowała się nędza wsi, nierówność społeczna, powiększała się stale liczba zbędnych rąk do pracy, a co za tym szło narastały napięcia polityczne.
Ponieważ Niedomice położone są niedaleko od Dunajca sprawą normalną było podtapianie gruntów rolnych. Dlatego chciano temu zapobiec budując wał przeciwpowodziowy wzdłuż Dunajca na odcinku od Niedomic do Otfinowa. Sprawa ta ciągnęła się jednak bardzo długo dopiero olbrzymia powódź w czerwcu 1884 roku, która zniszczyła cała północną część powiatu dąbrowskiego, wpłynęła na rozpoczęcie budowy wału jednakże sypanie głównych wałów ziemnych na Dunajcu i Wiśle ukończono dopiero przed I wojną światową. Szczególnie trudny okres przeżywał powiat dąbrowski po wielkiej powodzi w 1934 roku Powódź ta w powiecie dąbrowskim rozpoczęła się 17 lipca 1934 roku w wyniku przerwania wałów Dunajca pod Niedomicami i innymi miejscowościami,. W ciągu 3 dni woda zalała obszar 81 gmin, z którymi przez okres 2 tygodni wszelka komunikacja była niemożliwa. Mieszkańcy Niedomic tak bardzo nie odczuli skutków tej powodzi, ponieważ Niedomice zostały tylko podtopione. Mimo tego niektórzy z mieszkańców wyjeżdżali do rodzin w pobliskich wsiach szukając tam schronienia. Schronieniem były również plebanie i Kościoły.
Decyzja o budowie w Niedomicach fabryki Celulozy zapadła w 1932 roku. W 1932 roku Roman Sanguszko sprzedał rządowi swój majątek w Niedomicach pod budowę Państwowej Wytwórni Celulozy. W 1935 roku rozpoczęto montaż pierwszych maszyn i urządzeń. Rozruch niedomickiej fabryki odbył się jesienią 1937 roku. 6 września 1939 roku. wobec zbliżających się działań wojennych wstrzymano produkcję. 15 stycznia 1945 roku Niemcy przystąpili do wysadzania poszczególnych obiektów. Kilkadziesiąt godzin później, wieczorem 17 stycznia 1945 roku weszli do Niedomic żołnierze Armii Radzieckiej. W 1945 roku rozpoczęto intensywną odbudowę zakładu. W styczniu 1950 roku Niedomice wyprodukowały pierwszą tonę celulozy. Od 1 stycznia 1951 roku fabryka nosiła nazwę Niedomickich Zakładów Celulozy.
W trosce o pracowników nadzoru i szeregowych robotników wybudowano w 1937 roku osiedle domków. Obok kolonii przedwojennych domków stanęły pierwsze bloki-najpierw trzy, potem w 1958 roku -osiem, w 1975 roku następne dwa. Z dawnej niewielkiej wioski Niedomice przeobraziły się w nowoczesne osiedle przemysłowe z pełną infrastrukturą. Kierownictwo fabryki w trosce o zdrowie pracowników postarało się także o ośrodek zdrowia. W 1950 roku zostało powołane przez NZC przedszkole w Niedomicach, drugie w Powiecie Tarnowskim. Zorganizowano w nim dwa oddziały dla 70 dzieci. Budynek tego przedszkola w okresie międzywojennym był mieszkaniem prywatnym ekonoma folwarcznego. Przedszkole to, rychło okazało się zbyt ciasne, więc zakłady wybudowały w 1972 roku nowe, obszerne i dobrze wyposażone. W lipcu 1953 roku powstała Związkowa Biblioteka przy NZC w Niedomicach, a w roku szkolnym 1953/1954 otwarto Szkołę Podstawową dla pracujących, istniała ona do końca roku szkolnego 1961/1962. W 1967 roku powołano z inicjatywy załogi zakładu Komitet Budowy Szkoły. W 1969 roku niedomickie dzieci rozpoczęły naukę w nowym budynku. W 1987 roku odbyło się przekazanie sztandaru ufundowanego dla tej szkoły przez zakłady sprawujące wciąż troskliwy patronat. W 1994 roku ogłoszona zostaje upadłość NZC.
Źródło: Tekst pochodzi z miejscowego opracowania autorstwa Łukasza Bochenka „Ocalić od zapomnienia - Niedomice wczoraj i dziś ...”.
Materiał dzięki uprzejmości Mariusza Kiecia
Facebook 
Youtube 
Forum 
